Sos cantos de sa solitudine
75
SA MUDA ’E S’ILIGHE
33
Tue ilighe antigu, tue puru,
cambias in cust’aera serena
cuddu estire iscuru
in su ilde doradu appena appena.
Tottu s’ierru mannu, cando frasca
non b’haiat in logu, tue solu
in tantu disconsolu
che pastore cun saccu e cun sa tasca
Derettu t’istaiasa, nieddu
e mannu a riparare sas tristuras
de sas seras iscuras,
allogiu dende a donzi puzzoneddu,
A dogni criatura senza domo
perdìda in sa campagna desolada.
Muntagna mia amada
non fisti tando bella che i como!
Sos chercos, sos castanzos isfozidos,
pariant de brunzu antigu; sa muntagna
in altu, sa campagna
in bassu, nieddas fini senza gridos.
Senza unu tantu de ilde e senza brios
pariat morta onzi cosa veramente;
fit bia solamente
sa oghe poderosa de sos rios.
Cun sa tua figura ilighe mannu
serradu in su ilde tuo che corrazza
che unu gherreri in cazza
parias d’isfidare dogni dannu.